Tamte lato- Ściana śmierci cz. 17

Z lekkim opóźnieniem, ale jest....


-Mamo...-Klaudia wyszła zza rogu salonu zaglądając do kuchni.
-Tak, kochanie?-zapytała kobieta.
-Tak sobie myślę..- chwyciła za jej ręce i zaczęła nimi lekko wymachiwać.
-Co?- zaśmiała się matka.
-Wiesz, że chcę żebyś była szczęśliwa. Szczerze nie wiem co Ci powiedzieć, jest tego tak dużo..
-Do czego zmierzasz, żabko?- spytała podejrzliwie.
-Chciałam Ci bardzo podziękować za te śliczne 17 lat i..
-18.-poprawiła ją kobieta.
-Jeszcze nie, ale może za chwilę...
Kobieta odwróciła się i ukazała tort z napisem 'Sto lat moja 18!'
-Wszystkiego najlepszego.- uśmiechnęła się.
Klaudia zakryła dłońmi usta, kryjąc łzy. Po chwili rzuciła się na szyję matce.
-Magda też pamiętała.- 18-latka odwróciła się. Za nią stała przyjaciółka z pudełkiem w ręce.
-Bez jakichś super efektów, ale.. Żyj nam długo.-rzekła. PO chwili i na jej szyję rzuciła się Klaudia.-Otwórz.- nalegała blondynka. Dziewczyna wzięła pudełko i otworzyła je. Widniał w nim piękny naszyjnik o kształcie serca z małym diamentem. - Też taki mam. -pokazała swój.
-Dziękuję.- przytuliła ją Klaudia.- Dziękuję Wam.
-To co.. kto chce kawałek ciasta..?- spytała matka brunetki.

...

-Puk, puk.- zaśmiała się Magda wchodząc do pokoju KLaudii- Jak urodzinki?

-Kompletnie o nich zapomniałam...-przyznała brunetka- Wiesz ta cała afera ze szpitalem i w ogóle... - wciągnęła głośno powietrze- Chcę Ci coś powiedzieć...

-DAjesz- zachęciła blondynka.

-Chcę. Żebyś. Miii obiecała. Że znajdziesz szczęście..... z Mateuszem.

-Ale co jeśli to nie on...

-To on.

-Skąd wiesz?

-Widzę to.- odpowiedziała dziewczyna- Obiecaj.- naciskała.

Magda westchnęła i obiecała.

Klaudia chwyciła jej rękę i włożyła do niej kopertę.

-Chcę żebyś ty, moja mama oraz Jakub byli szczęśliwi. Żyli dalej. Proszę, daj mu to. 

Blondynka spojrzała na kawałek papieru.

-Dobrze. - uśmiechnęła się ciepło.- Chcesz się czegoś napić?

-Oooo nieee.-zaśmiała się 18-latka. 

Przyjaciółka zrobiła błagalne oczy.

-To Twoja osiemnastka...- zachęcała- Wiem, że miałaś ostatnio pro..

-Okey, okey.

-Co?

-Mówię, że okay. Ale pamiętaj: 3/4 coli a reszta wódki. Ani kroply więcej.- rzekła.

-Jasne.- rozpromieniona Magda wstała.

-Dziękuję.-szepnęła brunetka.

-Z lodem,- zaczęła wymieniać wychodząc już prawie z pokoju- cytryną czy czymśtam jeszcze?- spytała.

Po chwili ciszy powtórzyłas pytanie.

-Klaudia?- odwróciła się przestraszona.- Klaudia!- padła obok łóżka próbując odnaleźć tętno dziewczyny- Klaudia..- nagle znalazła kartkę w jej ręku.

'Chciałam Wam tyle jeszcze powiedzieć, ale nie umiem. Mam nadzieję, że o mnie nie zapomnicie i będziecie szczęśliwi. nigdy nie byłam idealna, ale Wy i tak mnie kochaliście. Moje serce na zawsze pozostanie w tym domu. Zawsze będę z Wami. Dziękuję wam za tamte lato od którego się wszystko zaczęło i za wszystkie wspólne chwile.  Wszystkie.'

-Klaudia..- Magda zakryła ręką usta- Nie..- łkała- Nie.. Nie, nie możesz odejść! Nie teraz! Nie możesz..- wkrótce płacz przerodził się w szloch.- Wróć.. Proszę..

Nagle do pokoju wpadła matka brunetki.

-Czy ona...?- spojrzała na płaczącą przyjaciółkę.- To niemożliwe...

Czy przyjaźń i miłość zwalczą nadchodzącą śmierć? Czy Klaudia będzie dalej walczyć czy się podda? A może to już nie od niej zależy..?

.

.