Tamte lato- Ściana śmierci cz. 14

Jeżeli pojawi się przynajmniej kilka komentarzy za tydzień piszę dłuższe + bonusik!

-Nie uważasz, że to trochę za wcześnie?- spytała Magda popijając swoje cappucino.

Klaudia uśmiechnęła się do siebie obracając pierścionek na palcu.

-Przepraszam, co?- spojrzała na przyjaciółkę.

-Pytam... Czy to nie trochę za wcześnie?- powtórzyła zirytowana.

-Ale co?

-No te zaręczyny.- odparła bezsilna blondynka.

- Może faktycznie... ale i tak to nie będzie trwało długo, a my po za tym się kochamy. To, że ostatnio mieliśmy pod górkę nic nie znaczy. Zaczynamy nowy rozdział.- wyjaśniła.

-Ale ty masz dopiero 17 lat.- westchnęła Magda.

-Odezwała się panna tylko o rok starsza.- przewróciła oczami brunetka- A jak tam w ogóle między Tobą i Mateuszem?- zmieniła temat.

-Wiesz, że go lubię.. I on mnie chyba też... Ale po za tym nic więcej.

-A co z zaległościami ze szkoły?- wypytywała dalej Klaudia.

-Mama nie była zadowolona, ale w końcu mam już 18 lat i to ty płacisz za wszystkie atrakcje, nie mówiąc juz o tym, że ...um..

-Umieram.- wtrąciła.

-Tak... A no właśnie...- wstały- Skąd masz tyle pieniędzy na to wszystko?- zapytała podejrzliwie jakby patrzyła na jakiegoś niemożliwego dilera. Zaczęły iść w stronę koszów na śmieci.

-Zbierałam odkąd byłam mała. Święta, urodziny, imprezy... Dostawałam pieniądze, ale nie wydawałam ich. - wytłumaczyła spokojnie 17-latka.

-Też bym chciała tak umieć...- wetchnęła blondynka wyrzucając pusty kubeczek po cappucino.

-To nic trudnego, wystarczy motywacja. Jak do schudnięcia. - zażartowała uśmiechając się i wyrzucając niedopitą kawę.

Nagle zachwiała się i upadła. Nogi jej stały się jak z waty, a ręce jak makarony (Co ja mam z tym jedzeniem?!). Na podłodze rozlała się kawa, opryskując ubrania dziewczyn.

-Klaudia.- przytrzymała dziewczynę przyjaciółka.- Zabieram Cię do szpitala. 

-O nie... Żadnych szpitali!- zaprzeczyła brunetka.

-Muszę. Dzwonię po pogotowie. 

-Nie... - przed oczami dziewczyny pojawiły się mroczki, a w głowie zaczęło jej się kręcić- Nie... nie..- po chwili czerń zalała cały obszar widzenia. Klaudia zemdlała.